Δυνατές φωνές με δυνατές απόψεις

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Σε έκανα unfriend, για να μάθεις!


Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε στην Ελλάδα ένα μοναδικό φαινόμενο. Πολλοί από εμάς αποκτήσαμε ένα βήμα στο οποίο μπορούμε να εκφράσουμε τη γνώμη μας ελεύθερα. Το βήμα αυτό δεν είναι άλλο από το Facebook. Μη έχοντας τη δυνατότητα να δημοσιεύσουμε σε εφημερίδα ή περιοδικό, έχουμε επιτέλους την ευκαιρία να βιώνουμε στην πράξη την ελευθερία της έκφρασης.

Ανάμεσα σε αφιερώσεις («Στο μωράκι μου»), προβληματισμούς («Να πάω διακοπές στη Μύκονο ή στην Πάρο;»), σχόλια («Κούκλος είσαι στη φωτό, φτου σου»), ευφυολογήματα (τι να πρωτογράψω, θα εκθέσω κόσμο...) και περιττές πληροφορίες («Μόλις ήρθα γυμναστήριο»), στο Facebook μας δίνεται η ευκαιρία να αναπτύξουμε και πολιτικό λόγο. Τις απόψεις μας για τα κόμματα, τους πολιτικούς, τα προεκλογικά και μετεκλογικά μαγειρέματα, και όλα αυτά σε «ζωντανή μετάδοση», άμα τη εξελίξει των γεγονότων. Ένας κόσμος καλωδιωμένος μέχρι εκεί που δεν πάει. Λάπτοπ, smart phone, τηλεόραση, ραδιόφωνο και σταθερό τηλέφωνο συνδεδεμένα και έτοιμα στη γραμμή εκκίνησης για να δούμε ποιος θα καταφέρει να πάρει το προβάδισμα του post. Μέχρι τώρα ο μόνος ουσιαστικά τρόπος για δημόσια πολιτική έκφραση ήταν η ψήφος μας, άντε και καμιά σχετική συζήτηση σε τραπέζι με συγγενείς ανάμεσα σε ψητά αρνιά με πατάτες, χωριάτικες σαλάτες και τζατζίκι, ενώ σε ιδιωτικό επίπεδο αρκούμασταν στην επίσκεψη της γειτόνισσας για καφέ στη βεράντα, στο τραπέζι με το νάιλον τραπεζομάντιλο και τη γλάστρα με το βασιλικό («Μωρή Παναγιώτα, σου ξεράθηκε το λουλούδι, ρίχτου λίγο νερό ν’ ανασάνει το έρμο»). Ξαφνικά μας δόθηκε η ευκαιρία να περάσει η γνώμη μας σε πολλούς ανθρώπους, άμεσα, όπου κι αν βρίσκονται και να ανοίξουμε μεγάλους διαλόγους, άλλοτε ήρεμους άλλοτε θυμωμένους. Και αυτό ακριβώς είναι το κέρδος της Δημοκρατίας (να με συγχωρείτε, τη γράφω πάντα με κεφαλαίο δέλτα).

Σιγοβράζει όμως ταυτόχρονα κι ένας νέος «εμφύλιος», μία νέα φανατισμένη διαμάχη αντίστοιχη των «αριστερών-δεξιών» τη δεκαετία του ’80 και του ΄90. Για παράδειγμα, όταν τολμώ να αναρτήσω μια πολιτική άποψη στον τοίχο μου ελπίζοντας πως ανοίγω με τον τρόπο αυτό ακόμα έναν εποικοδομητικό διάλογο, συνειδητοποιώ πως μόλις έχω ανάψει ένα φιτίλι. Βγαίνουν τα μαχαίρια και όποιον πάρει ο χάρος. Τσακωμός. Ξεκατίνιασμα. Κόντρα για το ποιος θα πει τη μεγαλύτερη εξυπνάδα και ποιος θα έχει την τελευταία κουβέντα. Και κάπου εκεί, αφού ανάψουν για τα καλά τα αίματα, πέφτουν και τα unfriend (ο «έξυπνος» χρήστης ξέρει πώς να εγκαταστήσει ένα script, ένα πρόσθετο δηλαδή το οποίο τον ενημερώνει για τυχόν μεταβολές στον αριθμό των φίλων του και ποιος τις προκάλεσε, ποιος τον έβγαλε δηλαδή από τη λίστα των φίλων του). Το τελευταίο σχετικό φαινόμενο που βίωσα, ήταν με ένα δικηγόρο, σχετικά πρόσφατο διαδιακτυακό φίλο, ο οποίος βρίστηκε κανονικά με άλλο δικτυακό φίλο στον τοίχο μου -τα δυο τους βέβαια είχαν ήδη παρελθόν μεταξύ τους με unfriend ενέργειες, αλλά το έμαθα αργότερα. Επειδή λοιπόν δεν έβαλα τάξη στο διάλογο και προφανώς δεν τον υποστήριξα, με απέκλεισε! Μα γιατί; Ποτέ δεν έχω αφαιρέσει σχόλια -το θεωρώ άκρως αντιδημοκρατικό- και στην τελική γιατί να επαναφέρω την τάξη; Τι είμαι, δάσκαλος σε σχολική αίθουσα ή χωροφύλακας; Ανοιχτό δημόσιο βήμα προσφέρω -και μου προσφέρεται- οπότε ο καθένας είναι ελεύθερος να λέει ό,τι θέλει και ως εκ τούτου να εκθέτει τον εαυτό του κατά πώς θέλει.

Έτσι λοιπόν, αποκλεισμένος από φίλους εξαιτίας των πολιτικών μου θέσεων και απόψεων, βίωσα κι εγώ πώς είναι να τσακώνεσαι για τα πολιτικά, έζησα δηλαδή αυτό που έβλεπα να κάνει ο πατέρας μου παλιότερα και το κατέκρινα ως φανατισμό: να πιάνεται στα χέρια για τα πολιτικά και να κόβει την καλημέρα σε όποιον ψήφιζε άλλο κόμμα από το δικό του.

Ρόδα είναι η ιστορία και γυρίζει. Αν αλλάξουν τα πράγματα και μου κάνουν νέα πρόταση φιλίας (φυσικής ή ηλεκτρονικής) εκείνοι που με απέκλεισαν, θα τους αποδεχτώ. Η Δημοκρατία ξέρει να συγχωρεί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου