Ολυμπιακός ο Πορθητής

Εν μέσω μιας νέας προεκλογικής περιόδου, ήρθε από το πουθενά η ευρωπαϊκή νίκη του Ολυμπιακού για να μας αποδείξει ότι... μπορούμε. Ότι το ‘χουμε ρε παιδί μου. 

Μας αξίζει να είμαστε στην κορυφή, πώς το λένε. Είμαστε μάγκες. Έστω και με τη νίκη μια ομάδας που -λυπάμαι που σας γκρεμίζω το όνειρο- ως επιχείρηση ούτε εθνικό χαρακτήρα έχει ούτε επίσημος εκπρόσωπος του ελληνικού κράτους είναι. Κι όμως, παρουσιάζουμε και βιώνουμε τη νίκη του ως εθνική επιτυχία, ως άλωση της Πόλης, ως θρίαμβο κατά του ευρωπαϊκού εχθρού. Του εχθρού στον οποίο κάποτε εμείς δώσαμε τα φώτα και τώρα εκείνος οφείλει με τη σειρά του να μας γυρίσει την υποχρέωση. Λες και του δανείσαμε ζάχαρη και τώρα που δεν έχουμε ούτε χαμομήλι να βράσουμε, περιμένουμε να μας αγοράσει ολόκληρο σετ με καφέ, ζάχαρη, δίσκο και τα κουλουράκια δώρο. 

Συγγνώμη, ξέχασα ότι όταν ο εχθρός έτρωγε βελανίδια, εμείς χτίζαμε την Ακρόπολη. Ύστερα βέβαια, αφού μπήκε στις σπηλιές και ζεστάθηκε λίγο το κοκαλάκι του, μας ζήτησε να του στείλουμε οικοδομικά υλικά, θα έπαιρνε κι αυτός ένα δάνειο και θα έβαζε έτσι ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του. Εμείς -κύριοι παιδί μου- του στείλαμε τα πλέον ακριβότερα με την καλύτερη εταιρεία, «Εκτελούνται μεταφοραί – Ο Λόρδος». Αμμοχάλικο είχαν δικό τους.

Τι έλεγα; Α ναι. Ξεγελαστήκαν λοιπόν οι μάζες και πίστεψαν για λίγο ότι βίωσαν μια εθνική νίκη. Όπως τότε με τη Γιουροβίζιον, που το σουηδοκοριτσάκι μας, η Χελένα, μας έφερε το τρόπαιο από το Κίεβο της Ουκρανίας με κόκκινο χαλί στρωμένο και σιδερωμένο από τον τότε κυβερνητικό εκπρόσωπο (πού χάθηκε αυτό το παλικάρι;). Τον αμέσως προηγούμενο χρόνο ήμασταν θυμωμένοι με τον ευρωπαϊκό εχθρό γιατί δεν έβγαλε πρώτο τον Sakis στην Κωνσταντινούπολη και δεν έγινε η άλωση. Δεν πειράζει βρε παιδιά, καλή καρδιά! Ήρθε οκτώ χρόνια μετά. Όταν περιμένεις από το 1453, δεν είναι πρόβλημα να κάνεις υπομονή άλλα οκτώ χρονάκια. Την αναστύλωση της Αγια-Σοφιάς την έχουν δημοπρατήσει ήδη ή προλαβαίνω να δηλώσω συμμετοχή στο διαγωνισμό ανάθεσης Υπουργέ μου; Αξιοκρατικά πράγματα. Δε χρειάζομαι βίζα για να πάω στο Ιστανμπούλ, στην Πόλη με συγχωρείτε, έτσι δεν είναι; Κοίτα να δεις που μας κακόμαθε αυτός ο κύριος πρέσβης με τα σοκολατάκια του.

Τώρα που το σκέφτομαι, πόσο καιρό άραγε έχω να ακούσω για παραβίαση του εθνικού εναέριου χώρου (καλά κατάλαβες, του χώρου ο οποίος ανήκει στον Ολυμπιακό και τη Χελένα αλλά όχι στον Sakis γιατί δεν έφερε το τιμημένο) από τουρκικά αεροσκάφη (νεότερος εχθρός αυτός, πιο επικίνδυνος, έχει και F-16, όχι μόνο πηλοφόρι και μυστρί) στο Αγαθονήσι και το Φαρμακονήσι; Στο τελευταίο μάλιστα έκανα κι εγώ φαντάρος –δεν έχουν μόνο τα μαυρομπλουζάτα παλικάρια το προνόμιο της θητείας, λυπάμαι- κι έχω πολλές ιστορίες να σας αφηγηθώ. Εφόσον δεν έχω ακούσει κάτι σχετικό λοιπόν, υποθέτω ότι ξαφνικά οι Τούρκοι μας αγάπησαν και για αυτό μας στέλνουν συνεχώς σκουρόδερμους δούρειους ίππους (σαν να αντιστράφηκε λίγο το στόρυ, εγώ θυμάμαι την Τροία να είναι απέναντι και κάτι πονηρούς τύπους να μηχανεύονται πώς θα πάρουν πίσω την κλεμμένη τους τιμή) με φουσκωτά κι εμείς, επειδή είναι πολύτιμα τα δώρα, τα μαντρώνουμε μαζικά για να μη μας φύγουν. Στάσου, μύγδαλα.

Ασυναίσθητα μου έρχεται στο μυαλό η λέξη αποπροσανατολισμός. 'Ατιμε Σλήμαν, κάτι δεν έκανες καλά στις ανασκαφές και χάθηκα. Τι περίμενε κανείς, Γερμανός δεν ήσουν; Εξάλλου τους Γερμανούς μόνο τους μισούμε σε αυτή τη χώρα, αυτοί οι βάνδαλοι φταίνε για όσα περνάμε. Λογικό λοιπόν να εξοργιζόμαστε αφού τα εξώφυλλα των γερμανικών περιοδικών δείχνουν την Αφροδίτη της Μήλου σε μια κάπως, χμ, προκλητική έκφραση και το ευρωνόμισμα να σπάει πάνω στις κολόνες του Παρθενώνα. Αυτές τις κολόνες όμως τις φιλήσαμε σταυρωτά και τις στείλαμε ντελίβερι στα εξωτερικά, σωστά; Μια ομορφονιά με πολύ δυνατό κεφάλι για να μπορεί να στηρίζει ολόκληρη στέγη πήγαμε να ψάξουμε στη Νικολούλη, πώς θα μπορούσε όμως να τη βρει χωρίς να έχει δική της τηλεοπτική στέγη η γυναίκα. Τι να σου κάνει κι η Μελίνα από εκεί που είναι. Και να οι τέσσερις αδερφάδες της να κλαίνε απαρηγόρητες, και να οι εκκλήσεις να γυρίσει πίσω το κορίτσι μας. Υποψιάζομαι πως η εξαφάνισή της ήταν σκηνοθετημένη και το ‘σκασε με κάποιον στο εξωτερικό. Αν η Νικολούλη είναι η Μις Μαρπλ τότε εγώ είμαι ο Ηρακλής Πουαρώ. Χωρίς ‘μ’ ανάμεσα στις δύο πρώτες συλλαβές, ευχαριστώ.

Εξαίρεση των Γερμανών αποτελεί ο Ρεχάγκελ που θεό τον ανεβάζαμε, ήρωα τον κατεβάζαμε. Δεν τον μισήσαμε γιατί εκτός των άλλων οι τότε λεβέντες μας πήραν μεγάλο πριμ (άραγε φορολογούνται οι εθνικοί ήρωες;). Βλέπεις δεν είχαμε κρίση τόσο παλιά. Είδες, βρέθηκε κι ένας καλός Γερμανός στα εκατομμύρια των κατοίκων της σατανικής Γερμανίας. 

Επιστροφή στη μεγάλη μας νίκη και το σπουδαίο της πρωταγωνιστή. Ολυμπιακός ο Πορθητής. Ωραίο δεν ακούγεται; Να γραφτεί στα πρακτικά παρακαλώ. Θα πάρω και τα πνευματικά δικαιώματα μπας και βγάλω κανά χαρτζιλίκι. Ένα έχω να ρωτήσω μόνο. Ύστερα από το ως άνω παραλήρημα αναρωτιέμαι με ποια σημαία να βγω να γιορτάσω για την κατάστασή μας, τη γαλανόλευκη, την ερυθρόλευκη ή να φτιάξω ένα πανί με μια Καρυάτιδα να κάθεται στα πόδια του Ομήρου και να μουτζώνει τας Ευρώπας συμποσιακά;