Τι να γίνω όταν μεγαλώσω, μπαμπά;

Πρόσφατα ανακοινώθηκαν οι αριθμοί των εισακτέων στις τριτοβάθμιες σχολές για το ακαδημαϊκό έτος 2012-2013. Παράλληλα, δημοσιεύθηκε έρευνα του Πανεπιστημίου της Μελβούρνης σχετικά με την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών συστημάτων 48 χωρών. Θα δούμε παρακάτω πώς αυτά τα δύο συσχετίζονται.

Από τους αριθμούς που θα παρουσιάσουμε, μπορεί εύκολα να συμπεράνει κανείς πως το Υπουργείο Παιδείας απλά «δεν την παλεύει». Εν μέσω κινδύνου χρεοκοπίας της χώρας, οι ιθύνοντες του υπουργείου ζουν στην κοσμάρα τους και δεν καταλαβαίνουν πόσο αβέβαιο είναι το μέλλον μας. Όλα τα ‘χαμε στην παρούσα φάση, τα εργοστάσια μαζικής παραγωγής ανέργων μας έλειπαν.

Μην παρεξηγηθώ. Σε καμία περίπτωση δεν απαξιώνω τα ελληνικά πανεπιστήμια, εξάλλου κι εγώ απόφοιτος ελληνικού πανεπιστημίου είμαι. Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί σε ορισμένες σχολές των οποίων οι απόφοιτοι παραδοσιακά προορίζονται να είναι άνεργοι αφού η χώρα δεν τους χρειάζεται ή δεν μπορεί να τους απορροφήσει, να εισάγεται ο ίδιος ή και μεγαλύτερος αριθμός φοιτητών κάθε χρόνο. Γιατί; Για να συσσωρεύονται όλο και περισσότεροι  στις ουρές αναμονής;

Σε καμία περίπτωση δεν υποστηρίζω να καταργηθούν ή να περιοριστούν η γνώση, η έρευνα η επιστήμη. Χαθήκαμε τότε! Σε ορισμένους τομείς όμως όπου εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει αντικείμενο απασχόλησης, δεν υπάρχει και λόγος να μπαίνουν άνθρωποι στη διαδικασία της κατάρτισης και μετά να ψάχνουν το δρόμο για τον ΟΑΕΔ.

Εκτός βέβαια αν αποσυνδέσουμε την εκπαίδευση από την επαγγελματική κατάρτιση και παραδεχτούμε πως θέλουμε οι Σχολές μας απλώς να βγάζουν επιστήμονες, φωστήρες, οι οποίοι δε θα έχουν καμία σχέση με την οικονομία και με την κοινωνία. Να φτιάξουμε έτσι ένα κράτος ακαδημαϊκό και ξαφνικά να ξεμισήσουμε τους αλλοδαπούς, να τους καλέσουμε όλους πίσω –με τα έξοδα πληρωμένα, εννοείται, και με μια τεράστια συγγνώμη για κόκκινο χαλί- ώστε να μας κάνουν αυτοί τις δουλειές, κι εμείς να αρκούμαστε σε φιλολογικές συζητήσεις και σε θεωρίες για το πώς και γιατί γεννήθηκε ο μάταιος τούτος κόσμος.

Ήρθε η ώρα των αριθμών για το 2012:

• Τμήματα Νομικής Αθήνας, Θεσσαλονίκης, Κομοτηνής: 1230 -ως γνωστόν, πάσχουμε από δικηγόρους, συμβολαιογράφους και λοιπούς νομικούς συμβούλους. Η εικόνα που έχω στο μυαλό μου ότι σε όποια γειτονιά και να βρεθείς σε οποιαδήποτε πόλη, θα δεις στα μπαλκόνια τουλάχιστον 2-3 ταμπέλες δικηγορικών γραφείων, μάλλον χρειάζεται update.  

• Τμήματα Φιλολογίας, Φιλοσοφικής, Παιδαγωγικής, Ιστορίας: 2280 -επίσης ως γνωστόν, θέλεις ρε παιδί μου να κάνεις ένα ιδιαίτερο στα Λατινικά και δε βρίσκεις άνθρωπο. Και φυσικά, αφού τον βρεις, δηλώνεις το ιδιαίτερο στην εφορία, και εσύ και ο καθηγητής.

• Τμήματα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών: 900 -το θέμα των Μηχανικών ας μην το πιάσουμε καλύτερα, έχω μια καλή ιστορία μετανάστευσης να σας πω!

• Τμήμα Οικονομικής Επιστήμης: 2200 -είμαστε διδάκτορες στην Οικονομία οι Έλληνες. Αφού έχουμε μία από τις καλύτερες οικονομίες του κόσμου, είπαμε να εκπαιδεύσουμε 2.200 ελληνόπουλα να βγουν έξω να την εφαρμόσουν σε τέσσερα χρόνια που θα έχουμε γυρίσει στα τάλαρα.

• Τμήμα Ιατρικής: 770 -κι εδώ έχω πολλές ενδιαφέρουσες μεταναστευτικές ιστορίες να σας αφηγηθώ.

Τα πανεπιστήμιά μας λοιπόν (για τα ΤΕΙ ίσως μιλήσω άλλη φορά, τώρα δεν έχω χρόνο για άλλο πόνο –εξάλλου το ίδιο ακριβώς πρόβλημα υπάρχει) τα καταντήσαμε εργοστάσια παραγωγής ανέργων. Γιατί πέσαμε στη μικροαστική παγίδα των 80s και των 90s ότι το παιδί πρέπει να πάει στο πανεπιστήμιο για να βρει μια καλή δουλειά. Όχι ότι μετά την ανακοίνωση των βάσεων περιμέναμε πάνω από το τηλέφωνο για να μας πάρουν όλες οι θειάδες και οι ξαφέρφες να ρωτήσουν πώς τα πήγε το παιδί και να τους πούμε φουσκωμένοι σαν παγόνια ότι πέρασε στο Τμήμα Διαχείρισης Μπιτς Μπαρ στο Άργος Ορεστικόν αλλά εμείς θα βάλουμε μέσο για να το φέρουμε στην Αθήνα γιατί δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς το καμάρι μας, όχι.

Το δεύτερο σκέλος της δημοσίευσης αυτής αποτελεί η έρευνα για τη σειρά κατάταξης εκπαιδευτικών συστημάτων 48 χωρών με κριτήρια τη χρηματοδότηση, τις δημοσιεύσεις, την αλληλεπίδραση με ξένα πανεπιστήμια και τέλος τη σύνδεση των αποφοίτων με την αγορά εργασίας. Πρώτη (τυχαίο;) βγήκε η Αμερική. Προς μεγάλη μου έκπληξη και χαρά, στη δεύτερη θέση βρίσκεται η Σουηδία και την πεντάδα συμπληρώνουν ο Καναδάς, η Φινλανδία και η Δανία. Η Ελλάδα βρίσκεται στην 29^η θέση, μετά τη Σλοβενία και πριν από την Ιταλία.

Να σας πω και τη γνώμη μου; Η Ελλάδα θα έπρεπε, γιατί το αξίζει και έχει τεράστια πείρα, να βρίσκεται στην πεντάδα. Πολλοί από τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου έχουν βγει από ελληνικά πανεπιστήμια. Σχετικά με τους Έλληνες φοιτητές, πέρα από την εικόνα που έχουμε για αυτούς με φραπεδιά στο χέρι και τσιγάρο να αράζουν στους διαδρόμους και στα κομματικά στέκια, και παρόλο που σε όποιο θρανίο πανεπιστημίου και να καθίσεις θα βρεις γραμμένο «σκονάκι», έχουν μάθει να δουλεύουν! Να θέτουν στόχους και να τους πετυχαίνουν, για αυτό και προκύπτουν τόσο εργατικοί και επαγγελματίες όσο λίγοι στον κόσμο.